Մանրաքանդակներ

Դավիթ Պետրոսյանն աշխատում է Երևանի պետական համալսարանում: Ժուռնալիստիկայի ֆակուլտետի նոր մեդիայի և հաղորդակցության ամբիոնի վարիչն է, բանասիրական գիտությունների դոկտոր, պրոֆեսոր: Լույս է ընծայել բանաստեղծությունների երեք ժողովածու։ Մեկ մենագրության, ավելի քան 60 գիտական հրապարակումների, հրապարակախոսական բազմաթիվ հոդվածների հեղինակ է: 

Կյանքը իր զարմանալի գույներով հայտնվում է Անէությունից, հոսում մեր շուրջը, լցվում մեր մեջ, հեռանում ու նորից հայտնվում է նոր երանգներով: Եվ այսպես՝ անվերջ ու շարունակ: Հաճախ չենք էլ զգում, թե ինչպես մեր կողքին ասուպի պես բոցկլտում ու անդարձ հեռանում են զարմանալի ակնթարթներ, որոնք իմաստավորում էին մեր ապրած ժամանակը...

«Մանրաքանդակներ» շարքը փորձ է՝ փրկելու ապրումների մի փունջ այդ դյութական տարածքից: 

Լուսանկարը՝ Աննա Գիվարգիզյանի 

 

* * *

Հայրական տուն...

Որքան հեռանում եմ իրենից,

այնքան մոտենում է:

Մի քանի օրով այցելության էի գնացել:

Լքված պատերի գույնը փոխվեց,

Թռչունների համերգը ուրախ էր ու ախորժելի,

Իսկ ծառերը...

Առավոտյան քույրս ասաց, որ մեր բակի թթենուց

Երբեք այսքան տերև չէր թափվել... 

* * *

Ծննդավայր...

Երկիր մոլորակը դիմավորել է ինձ

Այս փոքրիկ քաղաքում:

ԱՌԱՋԻՆ ՃԻՉՍ, փարվելով մորս տանջված ժպիտին,

Հեռացել ու հանդարտվել է Աղստևի ջրերում:

Հետո արթնացել,

Թափառում է հայրենի անտառների մեջ,

Քամուց սրսփացող տերևների հոգիներում:

Ես որոնում եմ նրան. —

Ինքը կգտնի ինձ... 

* * *

Քաղաքի հեռավոր ծայրին՝

Հոգնած մի տուն:

Պատուհանները փակ են:

Լռությունը կտցահարում է Տանտիրոջ հրաժեշտի

Վերջին ձայնափշուրները:

Մասրենու պտուղները

Լքված զանգերի պես ճոճվում են երկնքի կապույտին:

Դռան վրա Արևի թրթռուն մի շող,

Որ համառորեն փորձում է ներս մտնել...

* * *

Հուշատախտակ՝ շենքի պատին:

Շենքը՝ ճանապարհի բանուկ հատվածում:

Բանաստեղծը, կյանքում խորապես զգայուն,

Գիշերներն անգամ հանգիստ չուներ մեքենաների աղմուկից:

Հուշատախտակի տեսքը խամրել է ժամանակի փոշուց:

Շենքում շարունակում են ապրել,

Բանաստեղծի հոգին երկնքում է.

Տեսնես աղմկո՞ւմ են այնտեղ հրեշտակները... 

* * *

Մոտեցող կնոջ քայլերը շփոթված էին ու մոլոր:

Մի պահ հավասարվեցինք:

Թվաց՝ նույն մազե կամրջի վրա ենք:

Իր տագնապը փոխանցվեց ինձ:

Փորձեցի ձայն հանել.

Ձայնս մոլորվեց իր մեջ:

Չնկատեց,

Մի քանի քայլ առաջացավ:

Հետո հանկարծ հետ նայեց. — 

Կամուրջը, սակայն, փլվել էր... 

* * *

Բաժակ բաժակի զարկեցին ու երկա՜ր նայեցին իրար:

Ճերմակն աննկատ իջել էր մազերին:

Ապրել էին ուրիշների հետ,

Ուրիշների մեջ:

Հիշեցին...

Հավատացնում էին իրար, որ չեն փոխվել. — 

Միայն բաժակների զնգոցն էր ուրիշ... 

* * *

Տղամարդը ձեռքերը խաչել ու մտորում էր...

Խաչելության մասին:

Փոքրիկը շարունակ ընկնում, բարձրանում

Եվ գալիս էր դեպի ինքը:

Մի պահ կանգնեց և հոր նման

Ձեռքերը խաչելու շարժում արեց:

Ժպտացին հայրը և որդին: 

Ինչպես Հայրը և Որդին... 

* * *

«Աղավնիս, հեռու մի՛գնա, հե՛տ արի», — կանչում էր տատը թոռանը:

«Դու մեր հույսն ես, աղավնի», — շշնջաց Նոյը

Եվ բաց թողնելուց առաջ

Գորովանքով շոյեց ՀԱՎԱՏԱՐԻՄ թռչունի փետուրները:

Եվ նա վերադարձավ՝ շյուղը կտուցին:

 

...Եվ բազում առավոտներ բացվեցին,

Եվ թռչունը մարդու կերպարանք առավ,

Եվ Երկիրը հեռացավ Երկնքից:

Եվ մարդն ամեն անգամ՝ Երկինք բարձրանալիս,

ԼՔԵՑ իր մարմինը...