Գևորգ Բաբախանյան «ՆԿԱՐԻՉԸ»
Հիվանդանոց: Վիրահատման սենյակ: Ճնշող լռություն, որը խզվում էր վիրաբույժի կտրուկ հրամաններով.
— Ասե՛ղ , բամբա՛կ , մկրա՛տ...
Հիվանդը բացեց աչքերր: Նրա գլխավերևում բուժքույրն էր կանգնած, որը համակ ուշադրություն դարձած, կատարում էր վիրաբույժի հրամանները:
— Գեղեցիկ ես դու, քու՛յր իմ: Դեմքդ վախվորած եղնիկի է նման, իսկ աչքերդ թախծոտ են Տիրամոր աչքերի պես:
— Ձեզ խոսել չի՛ կարելի, խնդրու՜մ եմ:
— Ես կնկարեմ ծեգ, խոստանում եմ: Եվ դա կլինի լավագույնը իմ նկարների մեջ:
— Նարկոզ: Սղոցր...
— Բժի՛շկ, մի՞թե հնարավոր չէ ոչինչ անել:
— Ուշ է, շատ ուշ: Եթե չկտրենք, կյանքին է վտանգ սպառնալու:
— Բժի՜շկ, գոնե մեկր, չէ՞ որ...
— Այո՛, գիտեմ, բայց այդպիսին են կյանքի դաժան խաղերը:
Մի հսկայական սև սղոց կտրում էր արվեստանոցի պատերը, անտեսանելի մի ձեռք սղոցում էր կտավներն ու վրձինները, կտրատվում ու թափվում էին երանգապնակն ու ներկերը: Կտավների վրայից ծորում էին գույներն ու թափվելով հատակին՝ լյարդանում: Սև սղոցը սղոցում էր, սղոցում էր, սղոցում...
Նկարիչը տեսավ, թ֊ե ինչպես սկուտեղի վրա տարան իր ձեռքերը: Օրեր անցան: Նա շատ անգամ այցելեց այնտեղ, ուր թաղել էին իր ծեռքերը, իր ձեռքերի գերեզմանը, իր գերեզմանը:
***
Ճերմակ կտավի վրա երևացին վրձնի առաջին հարվածները: Ապա եղնիկի վախվորած հայացքր Տիրամոր պես տխուր ու թախծոտ աչքերում...
Եվ փլվեց նկարիչը բազմոցին, ուժասպառ ու գունատ` ատամներում բռնած վրձինը կախարդիչ…