ՀԱՅԱՍՏԱՆԸ ՉՏԵՍԱԾ, ՀԱՅԱՍՏԱՆԻՆ ՍԻՐԱՀԱՐՎԱԾ ԲՈՒԼՂԱՐ ԲԱՆԱՍՏԵՂԾՈՒՀԻՆ

Հենրիկ Սիրավյան, «Արարատ լեռը», 1989 թ. 

Ելենա Դիվարովան բուլղար ժամանակակից բանաստեղծուհի է, ապրում ու ստեղծագործում է Բուլղարիայի հայաշատ՝ Պլովդիվ քաղաքում: Հայաստանում չի եղել, բայց սիրում է աստվածաշնչյանգեղասքանչ լեռնաշխահը, իր բանաստեղծություններում պարբերաբար անդրադառնում է հայ ժողովրդի բացառիկ ճակատագրին: Դրան նպաստում է տարիների մտերմությունը Պլովդիվի հայ համայնքի հետ, աշխատակցությունը Բուլղարիայի հայկական մամուլին:

Ելենա Դիվարովայի բանաստեղծությունները թարգմանվել ու հրատարակվել են Գերմանիայում, Լեհաստանում, Ռուսաստանում, Սերբիայում: 

Առաջին անգամ, «Ժամ» պարբերականի միջոցով, ներկայանում է հայ ընթերցողին:

Թարգմանությունը` Գրիգոր Ջանիկյանի: 

ԵԼԵՆԱ ԴԻՎԱՐՈՎԱ

EX ORIENTE LUX

Հայերին, որ եկել են Արարատից

Ձյուն է տեղում ու սուրճ է բուրում,

Հինավուրց «Հայր Պաիսի» փողոցում,

Քայլում, քայլում, հասնում եմ մի տուն,

Որտեղ դարերն են զրուցում:

Կանգնում, լսում եմ այն լեզուն,

Որ ժամանակը հետ է դարձնում,

Պատմում հինավուրց հանճարի,

Գաղթի ու կորստի մասին:

Հեռացել են հայերը տուն-տեղից

Արդեն քանի՜- քանի՜դար,

ճամփան է պատմությունն այդ գրել,

Որ հայտնի չէ, թե ո՞ւր է տարել:

Հեռվում ալեհեր մի Լեռ,

Կարոտած հողն է սպասում,

Բյուր լճեր ահից քարացել,

Արցունքի աչքեր են դարձել:

Նայում եմ հայի աչքերին,

Հավատի մոմեր եմ տեսնում,

Տեսնում եմ խաչքար, մագաղաթ,

Ցասում, ընդվզում եմ տեսնում:

Սիրում եմ ես նրանց՝ հպարտ,

Հոգսով ու հույսով համակված,

Երբ շատ եմ կարոտում հայերին,

Հայացքս Մասսին եմ հառում: