Հացը մեր հանապազօրյա
Հին ժամանակներից ի վեր հայոց մեջ հացը նվիրագործվել է, սրբացել և դարձել պաշտամունքի առարկա: Պատահական չէ, որ «աղուհաց» արտահայտությունը մեր լեզվամտածողության մեջ դրոշմվել է որպես բարեկամության, վստահության և ազնվության խորհրդանիշ: Հարգարժան հյուրեր դիմավորելիս երկարում ենք հացը, որպեսզի հյուրը կտրի այն իր ձեռքով և թաթախելով աղի մեջ՝ ճաշակի։ Նման սովորություն կա նաև այլ ժողովուրդների մոտ, ոմանք էլ հյուրերին դիմավորելիս հացին կարագ կամ մեղր են քսում: Երբ հացը գետնին է ընկնում,...